[KULTURA] Marcowe projekcje w DKF „Klaps”. Przed seansami zbiórki na pomoc Ukrainie

Marcowe projekcje w DKF „Klaps”. Przed seansami zbiórki na pomoc Ukrainie

KATEGORIA: KULTURA / 7 marca 2022

Na cztery seanse filmowe w marcowe poniedziałki zaprasza Dyskusyjny Klub Filmowy „Klaps” działający w Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie. Przed projekcjami razem z Caritas Diecezji Rzeszowskiej będą zbierane fundusze na pomoc Ukraińcom.

Jakie filmy zobaczymy? „Spragnieni miłości”, reż. Wong Kar Wai; „Licorice Pizza”, reż. Paul Thomas Anderson; „Głowa do wycierania”, reż. David Lynch i „Fabian albo świat schodzi na psy”, reż. Dominik Graf.

Projekcje filmowe połączone będą z prelekcjami i pofilmowymi dyskusjami. Pokazy filmów zaplanowano w poniedziałki o godz. 19.00 w WDK, ul. S. Okrzei 7. Karnety miesięczne na cztery filmy będą dostępne w cenie 30 zł, a wejściówki pojedyncze na każdy film w cenie 10 zł.

***

W trakcie pierwszego seansu, 7 marca zobaczymy film „Spragnieni miłości”. Dzieło Wong Kar Waia, wybitnego twórcy z Hongkongu, to najbardziej zmysłowy romans w historii kina, wizualny fenomen, który 20 lat po premierze otrzymuje swoje drugie życie, w przepięknie odnowionej cyfrowo wersji 4K.

Pan Chow i pani Chan – w których brawurowo wcielają się legendy hongkońskiego kina, Tony Leung i Maggie Cheung – mieszkają w sąsiadujących ze sobą wynajętych mieszkaniach. Idealnie uczesany dziennikarz i elegancka sekretarka w perfekcyjnie skrojonych sukienkach wymieniają na schodach zdawkowe uprzejmości. Do czasu, gdy nie odkryją, że ich małżonków połączył romans. Milczące porozumienie stanie się podłożem relacji, która w tym miejscu i w tym czasie nie powinna była się wydarzyć.

„Spragnieni miłości” to poemat o niespełnionych pragnieniach i dotkliwej samotności, jeden z najważniejszych obrazów w historii kina, mistrzowsko skrojony z cieni i lustrzanych odbić, oddający energię Hongkongu lat 60. w uwodzących gęstą czerwienią przestrzeniach.

Z kolei 14 marca zaplanowano „Licorice Pizza”. To najbardziej czuły i optymistyczny film w karierze ośmiokrotnie nominowanego do Oscara reżysera Paula Thomasa Andersona („Aż poleje się krew”). W filmie, z udziałem Bradleya Coopera, Seana Penna i Johna C. Reilly’ego, główne role grają debiutanci – Alana Haim, znana z siostrzanego muzycznego trio Haim, oraz 18-letni Cooper Hoffman, syn zmarłego w 2014 roku, niezapomnianego Philipa Seymoura Hoffmana.

Historia toczy się na początku lat siedemdziesiątych w dobie wolności, eklektycznej mody i rewolucyjnej muzyki. Ukazane z ogromną czułością i sentymentem do epoki, szczenięce zauroczenie dorastających w Los Angeles Alany i Gary’ego rozwija się na tle powstawania pierwszych filmowych mega produkcji w Fabryce Snów i wielkich przemian kulturowych czasu wolnej miłości.

Źródła tytułu filmu, który jest swoistym hołdem dla czasu i miejsca akcji – San Fernando Valley w latach 70. ubiegłego wieku, należy szukać w kulturze młodzieżowej tamtej epoki w południowej Kalifornii. Licorice Pizza to bowiem nazwa sieci sklepów płytowych, która działała w latach 1969–1986. Paul Thomas Anderson, który urodził się i wychował w Los Angeles, nawiązuje więc do czasów swego własnego dzieciństwa. Historia wyrażenia „licorice pizza”, funkcjonującego ówcześnie jako synonim płyt winylowych, sięga zresztą jeszcze dalej w przeszłość, bo do początku lat 60. Otóż podczas koncertu duetu Bud & Travis w Santa Monica Civic Auditorium muzycy zażartowali, że w okresie, gdy sprzedaż ich płyt leżała, mogli, po posypaniu czarnych krążków ziarnami sezamu, oferować je w sklepach spożywczych jako „pizzę z lukrecją”.

Trzecią z filmowych propozycji, którą zobaczymy 21 marca jest „Głowa do wycierania”. To pełnometrażowy debiut Davida Lyncha, jednego z najważniejszych reżyserów w historii kina, autora m.in. „Mulholland Drive”, „Dzikości serca” i kultowego serialu „Miasteczko Twin Peaks”.

Lynch już w swoim pierwszym pełnym metrażu prezentuje niepodrabialny charakter pisma: surrealizm i groteska sprawnie łączą się tu z analizą kondycji psychospołecznej człowieka postmodernistycznym świecie. Najbardziej charakterystyczny jest jednak klimat. Niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju, lynchowski klimat.

Henry Spencer (Jack Nance) żyje w bliżej nieokreślonej industrialnej rzeczywistości. Pewnego dnia zostaje zaproszony na kolację do rodziców swojej dziewczyny Mary (Charlotte Stewart). Podczas spotkania Henry dowiaduje się, że jego ukochana urodziła mu zdeformowane dziecko. Narzeczona szybko pozostawia Henry’ego samego z potomkiem, co daje początek szeregowi niecodziennych wydarzeń.

Gdy w roku 1977 pierwszy film Lyncha grany był w nowojorskim Cinema Village, krytyk J. Hoberman zadebiutował jego recenzją na łamach „The Village Voice”. Napisał wówczas: Jeśli ktoś odważy się wyświetlić jedną rolkę „Głowy do wycierania” w trakcie seansu Gwiezdnych wojen, nie zawaham się nazwać tego czynem rewolucyjnym.

Czwarty film, zaplanowany na 28 marca to „Fabian albo świat schodzi na psy” w reżyserii Dominika Grafa.

Tytułowy bohater jest filologiem, który pracuje jako specjalista od reklamy w berlińskiej firmie tytoniowej. Wolny czas spędza w barach, kawiarniach i nocnych lokalach, wśród upadłych kobiet, niespełnionych artystów i wszelkiej maści społecznych wyrzutków, jakich można było spotkać w Republice Weimarskiej w złotych latach 20. i 30.

Jedynym wyjątkiem wśród tej grupy jest Labude, przyjaciel korzystający bez skrupułów z ojcowskiego majątku, który z pasją pracuje nad rozprawą habilitacyjną o Lessingu. Życiowym mottem Fabiana jest dystans do świata i ludzi, obojętność wobec pokusy, jaką jest dążenie do osiągnięcia wysokiej pozycji społecznej lub towarzyskiej czy majątku. Ta dekadencka postawa będzie miała swoje konsekwencje.